Ze doet alles wat een echte peuter doet..
Ze loopt, rent, danst, praat, zingt..
Ze stampvoet en huilt dramatisch als ze haar zin niet krijgt.
Ze kan het allemaal, en ik vind het (nog) geweldig!
Maar soms, en vooral tijdens een dagje weg, wordt ze moe van al dat lopen en praten,
dan komt ze even heerlijk bij één van ons op de rug, in de drager.
Ik zie mensen wel eens verbaasd, of zelfs afkeurend kijken.
Andere blikken dan wanneer ik met lot in de buggy rondloop.
Waarschijnlijk gewoon omdat ze het niet kennen, de voordelen er niet van inzien.
Maar eigenlijk, als je er even bij stil staat, is er toch helemaal niks raars aan?
Soms hebben die kleine beentjes gewoon even een rustmomentje nodig.
Waarom dan wel in de buggy, en niet in een doek?
Ik heb een paar maanden in een rolstoel gezeten, ik vond het verschrikkelijk!
Ik voelde me alleen in een grote massa, het voelde alsof ik niet mee deed.
Je hebt geen oogcontact, omdat iedereen op een andere hoogte is.
Een gesprek voeren (met normaal stemvolume is lastig),omdat je met je rug naar je gesprekspartner toezit.
Dus ik snap het wel, dat lot liever in de doek dan in de buggy zit,
dicht tegen me aan, op dezelfde hoogte.
En ik vind het heerlijk, net zoals mijn man die ook graag draagt.
Je hebt je handen vrij, je kind dichtbij.
Geen moeilijk gemanoeuvreer in de dierentuin, pretpark of in de stad.
En is ze uitgerust, dan knoop ik de drager weer los, en gaat ze lekker lopen.
