Ik heb al jaren een haat-liefde verhouding met mijn benen.
Het ene moment schreeuw ik dat ik ze zat ben, dat ik ze kwijt wil "GA WEG!!", ze doen me pijn, en het andere moment waardeer ik ze enorm omdat ze me brengen waar ik heen wil,
ze geven me vrijheid en plezier.
Nu liggen we weer in de clinch, ze weigeren dienst en doen me pijn. Ze houden me wakker, maken me onzeker en verdrietig. Ze staan op scherp, de spanning is om te snijden..
We hebben zo'n periode als eens eerder gehad, maar toen hadden we de verantwoordelijkheid voor lot nog niet.
En dat maakt het wel een stukje ingewikkelder.
Maar we kwamen er wel weer uit, dat geeft hoop.
Maar, ik moet eigenlijk niet boos op mijn benen zijn, ze kunnen er niet echt iets aan doen.
De boosdoener is die vervelende klier.
Zoals verwacht gaat deze steeds trager werken, en brengt alle systemen in mijn lichaam in de war.
Mijn stofwisseling ligt op zijn gat en mijn spieren krijgen niet de voeding die ze nodig hebben om te functioneren.
Vandaag ben ik begonnen met thyrax, een medicijn dat er voor zal zorgen dat mijn schildklier op het juiste niveau gebracht en gehouden wordt.
Volgens de arts mag ik voorlopig geen wonderen verwachten, zal het toch een week of 8-10 duren voordat ik me wat beter zal gaan voelen. (Maar stiekem hoop ik toch op een wonder,
ik vind dat ik dat best verdien)
Hopelijk worden mijn benen en ik weer snel vriendjes, zodat we weer lekker op pad kunnen, samen met lot.
Het ene moment schreeuw ik dat ik ze zat ben, dat ik ze kwijt wil "GA WEG!!", ze doen me pijn, en het andere moment waardeer ik ze enorm omdat ze me brengen waar ik heen wil,
ze geven me vrijheid en plezier.
Nu liggen we weer in de clinch, ze weigeren dienst en doen me pijn. Ze houden me wakker, maken me onzeker en verdrietig. Ze staan op scherp, de spanning is om te snijden..
We hebben zo'n periode als eens eerder gehad, maar toen hadden we de verantwoordelijkheid voor lot nog niet.
En dat maakt het wel een stukje ingewikkelder.
Maar we kwamen er wel weer uit, dat geeft hoop.
Maar, ik moet eigenlijk niet boos op mijn benen zijn, ze kunnen er niet echt iets aan doen.
De boosdoener is die vervelende klier.
Zoals verwacht gaat deze steeds trager werken, en brengt alle systemen in mijn lichaam in de war.
Mijn stofwisseling ligt op zijn gat en mijn spieren krijgen niet de voeding die ze nodig hebben om te functioneren.
Vandaag ben ik begonnen met thyrax, een medicijn dat er voor zal zorgen dat mijn schildklier op het juiste niveau gebracht en gehouden wordt.
Volgens de arts mag ik voorlopig geen wonderen verwachten, zal het toch een week of 8-10 duren voordat ik me wat beter zal gaan voelen. (Maar stiekem hoop ik toch op een wonder,
ik vind dat ik dat best verdien)
Hopelijk worden mijn benen en ik weer snel vriendjes, zodat we weer lekker op pad kunnen, samen met lot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten